- B I O G R A F I A -     

Mimo, iż Kate Bush realizuje płyty wyjątkowo rzadko i przypomina o swoim  istnieniu raz na kilka lat, wciąż jest bez wątpienia jedną z najciekawszych i zarazem najoryginalniejszych piosenkarek na rockowej scenie.

 

 

Jest artystką niekonwencjonalną i ambitną - stale poszukującą, słynną ze swego samotniczego trybu życia. Do każdej płyty przygotowuje się długo i starannie, sama komponuje i aranżuje utwory, pisze teksty, reżyseruje wideoklipy, projektuje też choreografię swoich występów, które są prawdziwym teatrem muzycznym.

Nie dba specjalnie o popularność (jej piosenki nie okupują pierwszych miejsc list przebojów, a jedyny singiel numer jeden to "Wuthering Heights"), a pomimo to, każde jej nowe nagranie witane jest przez krytykę i publiczność z dużym zainteresowaniem i entuzjazmem.

 

Catherine urodziła się 30 lipca 1958 roku w Bexleyheath Maternity Hospital w Londynie, w Anglii, a dorastała i wychowywała się w East Wickham Farm w hrabstwie Kent. Ojciec  - Robert, był lekarzem - chirurgiem, a mama - Hannah z pochodzenia Irlandka, zajmowała się domem i wychowywaniem dwóch starszych braci Kate – Paddyego i Johna Cardera.

 

 

Kate uczęszczała do rzymskokatolickiej szkoły, a w międzyczasie udzielała się w domowym muzykowaniu i występowaniu, chłonąc, co tylko się da. Ojciec grał na fortepianie, a brat Paddy na skrzypcach i gitarze. To właśnie oni pokazali jej kilka prostych akordów i nauczyli  grać na tych instrumentach. Nigdy bowiem nie skończyła żadnej szkoły muzycznej, pomimo tego w wieku już 13 lat skomponowała kilka piosenek do napisanych wcześniej wierszy, publikowanych zresztą w szkolnej gazetce. Pierwszym ponoć był napisany w wieku 11 lat "The Crucifixion".

Jeszcze w szkole udzielała się w różnego rodzaju przedsięwzięciach... I tak należąc do chóru, wykonywała jedną z partii solowych misterium "Noah's Fluddie" Benjamina Brittena.

 

Dzięki bratu, Paddyemu – uznanemu już gitarzyście w świecie showbusinessu, poznała gitarzystę grupy Pink Floyd – Davida Gilmoura, który zauroczony jej zdolnościami, pomógł zrealizować pierwsze nagrania demo ("The Man With The Child In His Eyes", "The Saxophone Song" i utwór, który nie został wydany na żadnej płycie "Maybe") oraz wynegocjować kontrakt z wytwórnią płytową EMI.

Jako, że był to rok 1974 i  Kate była wtedy bardzo młoda, miała zaledwie 16 lat, EMI zaproponowało jej kontrakt opiewający na kwotę 3 tysięcy funtów rocznie oraz udoskonalanie swojego talentu i czekanie na właściwy moment do wejścia na rynek...

Będąc w wymarzonej dla artysty sytuacji, Kate nie zaprzepaściła danej jej szansy...

 

Zaczęła interesować się sztuką mimiczną, trenowała karate, by w końcu wstąpić do szkoły tańca, prowadzonej przez Lindseya Kempa, gdzie mogła nauczyć się umiejętności, wykorzystywanych później w swej pracy twórczej, widocznej podczas występów oraz w videoklipach. Bardzo chciała, aby móc połączyć muzykę z obrazem. Do tego też cały czas dążyła...

Czekając na sygnał z EMI, zaczęła  również przygotowywać repertuar  na debiutancki album  oraz występować po londyńskich klubach i pubach z własnym, przez siebie założonym zespołem The KT Bush Band, w skład którego prócz niej wchodzili: Paddy Bush, Del Palmer, Brian Bath i Charlie Morgan. Grali muzykę rock'n'roll-ową oraz standardy, takie jak "Satisfaction", "Honky Tonk Women" i "Grapevine", ale też piosenki, które wyszły spod pióra Kate m.in. "The Saxophone Song" i "James And The Cold Gun".

 

 

Szersza publiczność mogła ją usłyszeć w listopadzie 1977 roku, kiedy to EMI rozesłała po stacjach radiowych promocyjne wydanie singla "Wuthering Heights", chcąc się zorientować, jak Anglicy zareagują na debiutującego wykonawcę, jakim była Kate... 

Jako, że zainteresowanie piosenką było dość spore, 11 stycznia 1978 roku, do angielskich sklepów muzycznych trafiło komercyjne wydanie pierwszego singla Kate Bush "Wuthering Heights", robiąc tym samym spore zamieszanie na różnego rodzaju listach przebojów... Pisząc ten utwór, Kate była pod silnym wrażeniem przeczytanej książki Emily Brönte, bardzo wzruszającej, o tym samym tytule.

Nie czekając więc na nic i utwierdzając się w sukcesie komercyjnym płytki, EMI "zaatakowało" ponownie publiczność  17 lutego, wydając pierwszą dużą płytę Kate "The Kick Inside", która bardzo spodobała się krytykom muzycznym oraz przeciętnym słuchaczom, plasując się w zestawieniu najlepiej sprzedających się płyt na miejscu trzecim. Wszystkie kompozycje zawarte na albumie, napisane przez samą Kate (następne jej płyty były również w pełni autorskie), urzekły ich swoją świeżością, melodyjnością, aranżacją i sposobem wykonania – zaśpiewane bardzo intrygującym, wysokim głosem - falsetem.

Albumem tym udowodniła, że na scenie rockowej można jeszcze wiele pokazać i zaprezentować, nie tracąc nic ze swej oryginalności...  

Zaraz potem wydano niezwłocznie kolejny singlowy przebój, co poprzedni "The Man With The Child In His Eyes". Początkowo, to właśnie ta piosenka miała promować album, ale Kate się uparła, aby pierwszym singlem, który będzie grany w radiu, będą "Wichrowe Wzgórza" - utwór, z którym jest bardzo mocno związana...

 

Zgodnie z oczekiwaniami, album, single, podobnie jak i sama Kate, były prawdziwym objawieniem 1978 roku.

Na kanwie popularności w Europie, EMI postanowiło wydawać płyty Kate również na innych kontynentach, choćby w Japonii, gdzie stała się bardzo popularna... a nawet wystąpiła 18 czerwca 1978  roku na 7th Tokyo Song Festival, wykonując "Moving" (pierwszy singiel z "The Kick Inside" wydany w Japonii), "The Long And Winding Road" i "She's Leaving Home". Z tego okresu pochodzą jeszcze trzy inne nagrania "live", które zostały zarejestrowane podczas jej pobytu w Japonii, a nigdzie oficjalnie nie wydane: "Let It Be", "Them Heavy People" i "The Man With The Child In His Eyes".

 

  

 

Jesienią 1978 roku, ukazał się jej kolejny album "Lionheart" (choć na świecie ukazywały się jeszcze single z pierwszej płyty), poprzedzony singlem "Hammer Horror", który przyniósł mniej więcej podobny repertuar co longplay debiutancki, docierając w Wielkiej Brytanii na TOP 75 do pozycji szóstej.

Oprócz wydania nowej płyty, Kate wzięła udział w nagraniu piosenki "The Magician" z muzyką Maurice’a Jarre’a do filmu pt. "The Magician Of Lublin", którego reżyserem był Menahem Golan.

W 1979 roku otrzymała nagrodę Ivor Novello za najlepszy brytyjski tekst: "The Man With The Child In His Eyes".

Z racji tego, że udzielała się w tym czasie publicznie bardzo dużo, zaczęła pokonywać trudności związane ze sławą, przygotowując się do swojego jedynego w życiu koncertowego tournée. Istotnym również problemem było to, iż nie potrafiono znaleźć koncepcji na odtworzenie na scenie, napisanych wcześniej w studio, skomplikowanych technicznie kompozycji, które miałyby być podkreślone przez wizualność...

Po sześciu miesiącach prób, wielu przygotowaniach i rozwiązaniom nowatorskim (m.in. zastosowano mikrofon bezprzewodowy), Kate rozpoczęła  swój występ od koncertu "rozgrzewającego" zamkniętego w Poole Arts Centre, w Dorset, dla gości zaproszonych, 2 kwietnia 1979 roku.

I tu wielkie nieszczęście... Tragiczny wypadek, omal nie przekreślił całej trasy! Podczas próby, Bill Duffield – szef oświetlenia, spadł z wysokości kilku metrów i zabił się na miejscu... Kate była załamana i zdruzgotana, lecz ostatecznie nakłoniono ją do występów...

 

 

Prawdziwy show dla fanów rozpoczął się 3 kwietnia, w Empire Theatre w Liverpoolu. Od "Moving" do "Wuthering Heights", prawie 2 godziny występu, w tym dwa premierowe utwory "Egypt" i "Violin", 17 różnych strojów, wspaniałe aranżacje i wokal, znakomity zespół - wszystko zmieniało się szybko i sprawnie z minuty na minutę, zapierając "dech w piersi". Prawdziwy występ muzyczny, nie koncert rockowy - ilustrowany ruchem. Jednym słowem – teatr!

Owacjom i zachwytom nie było końca, a to dopiero był początek sześciotygodniowej trasy. Dalej Kate koncertowała w innych miastach Anglii oraz odwiedziła kilka krajów europejskich, aby znów powrócić i zakończyć tournée w Londynie, 14 maja 1979 roku.

W sumie obejrzało ją i cały spektakl ponad 100 tysięcy widzów! Dziennikarze prześcigali się w jak najlepszych  recenzjach i opiniach, a ona sama nie spoczęła na laurach...

 

Nadal udzielała wywiady, pracowała nad nowymi utworami, wydała "epkę" koncertową z odbytego tournée "Kate Bush On Stage EP", występowała w telewizji -  choćby dla kanału BBC2, dla którego nagrała w grudniu 1979 roku 45-cio minutowy, świąteczny program "Kate" (śpiewając na żywo "Violin", "Symphony In Blue", "Them Heavy People", "Ran Tan Waltz", "December Will Be Magic Again", "The Wedding List", wspólnie z Peterem Gabrielem "Another Day", "Egypt", "The Man With The Child In His Eyes", "Don’t Push Your Foot On The Heartbrake" i "Wuthering Heights"), aby na kilka miesięcy zamilknąć i zająć się nową, trzecią płytą, będącą znaczącym przełomem w jej karierze...

 

     

 

W kwietniu 1980 roku, wytwórnia EMI wydała nowego singla Kate, z zupełnie odmienionym muzycznie i tematycznie utworem, o silnej wymowie antywojennej "Breathing". Takich zmian Kate potrzebowała, chciała wszak eksperymentować, bawić się muzyką, tekstem, dźwiękiem, chciała, aby wszystko razem ze sobą tworzyło spójny temat, opowieść... To już nie były łatwe piosenki o miłości... Chciała ludziom przekazać coś więcej..., aby utwory były „bardziej” ambitniejsze...

Nadal czekając na album, w czerwcu trafił  na rynek muzyczny następny singiel, "Babooshka", a cała płyta długogrająca "Never For Ever" ukazała się dopiero we wrześniu, plasując się na szczycie TOP 75, czyli pierwszym miejscu.

Z okładki płyty dowiadujemy się, że obok Jona Kellyego jest już współodpowiedzialna za brzmienie zawarte na albumie oraz, że jest pomysłodawcą okładki, co miało dla niej nie małe znaczenie. Chciała, aby okładka również odzwierciedlała to, co jest zawarte na albumie.

 

Niestety Kate nie wyruszyła w trasę promocyjną płyty, tylko zaszyła się na kolejne 2 lata w swoim domu, aby założyć i zbudować od podstaw swoje własne studio, które nazwała Novercia Ltd., i które dawałoby jej nieograniczoną możliwość tworzenia i eksperymentowania, ograniczając przy tym koszty wynajęcia studia...

Oprócz tego zgodziła się na udział w nagraniach Petera Gabriela i Roya Harpera, którzy wywarli duży wpływ na jej dalsze poczynania artystyczne..., a EMI w 1981 roku wydało dla wszystkich tych, którzy nie mogli zobaczyć jej show z 1979 roku kasetę video "Live At Hammersmith Odeon". Niestety, w związku z problemami technicznymi oraz tym, że nie potrafiono do końca pokazać i przekazać w pełni atmosfery tamtego koncertu, materiał video zostaje zmiksowany i "pocięty" tak, że zrezygnowano z zaprezentowania publiczności aż połowy piosenek...

 

 

 

W tym samym czasie na rynku ukazał się z rocznym wyprzedzeniem singiel z następnej płyty, "Sat In Your Lap" i był mniej więcej zapowiedzią tego, czego mogliśmy się spodziewać po Kate, choć ze względu na to, że posiadała już swoje własne studio nagraniowe i sama zajęła się produkcją, nikt sobie nie wyobrażał, jaki będzie następny album... owiany mgiełką tajemnicy, bo Kate nie chciała na ten temat nic mówić ani nie zdradzać żadnych szczegółów. 

 

Tak jak i poprzedni, tak i ten nowy krążek "The Dreaming" wyczekiwany miesiącami, ukazał się we wrześniu 1982 roku i pomimo tego, że zajął na liście przebojów najlepiej sprzedających się albumów miejsce trzecie i nie przyniósł spodziewanego sukcesu komercyjnego, to od razu został okrzyknięty najlepszą płytą Kate Bush z dotychczas wydanych. Stanowił absolutne novum muzyczne - zaskoczył i zaszokował  "otwartych na wszystko" samych krytyków muzycznych i publiczność...

Był wyraźnym ukłonem w kierunku muzyki Petera Gabriela, a znajdujące się na nim kompozycje w niczym już nie przypominały wcześniejszych nastrojowych, melodyjnych piosenek – wręcz przeciwnie, były bardzo trudne, aczkolwiek cała płyta zdumiewała bogactwem pomysłów muzycznych i aranżacyjnych. Kate tym razem w pełni sama wyprodukowała ten album, podobnie jak i już każdy następny...  

 

Mocno zajęła się promocją wydanego longplaya, nagrywając nawet specjalnie na rynek francuski singla "Ne T'Enfuis Pas", który w Anglii, wraz z dwunastoma wcześniej dotychczas wydanymi singlami w styczniu 1984 roku wydała firma EMI w specjalnym pudełku, dodatkowo wzbogaconym o szesnastostronicową kolorową książeczkę, zawierającą wszystkie teksty piosenek zawarte na płytkach. A  całe wydawnictwo opatrzono nazwą "The Single File 1978-1983", któremu towarzyszyła kaseta video z nagranymi wcześniej videoklipami, i którą również nazwano w ten sam sposób... a wydano miesiąc wcześniej niż cały zestaw, bo na gwiazdkę 1983 roku...

 

 

Największe jednak dzieło Kate Bush - "Hounds Of Love" – stanowiące ukoronowanie jej nieustającego rozwoju artystycznego, ukazało się aż po 3 latach przerwy 16 września 1985 roku, a zostało poprzedzone jednym z największych jej przebojów, także w Stanach Zjednoczonych, gdzie do tej pory nie była doceniana, singlem "Running Up That Hill".

Longplay w większym stopniu niż poprzednie płyty był zwartą całością, zarówno muzycznie jak i tematycznie. To zdecydowanie album od początku do końca koncepcyjny, bardzo dokładnie przemyślany...

Pierwsza strona wydaje się być zestawem pozornie nie związanych ze sobą kompozycji, tworzy jednak preludium i wstęp dla strony drugiej, gdzie znajduje się suita "The Ninth Wave".  Jej treść, to tajemnicza astralna podróż, której finałem jest powrót na Ziemię i osiągnięcie jakby nirwany – zrozumienia sensu istnienia w miłości. To opowieść o przebudzeniu i ponownych narodzinach – przejściu przez „coś” i ponownym wyłonieniu się  po drugiej stronie jako całkiem inna osoba...

 

Zgodnie z oczekiwaniami, album od razu znalazł się na  pierwszych miejscach list bestsellerów płytowych, nie tylko w Wielkiej Brytanii, ale i na całym świecie i stał się prawdziwym wydarzeniem w środowisku muzycznym, potwierdzając pozycję Kate na rynku oraz jej wysokiej próby talent – zjawisko nieczęsto spotykane na obszarze muzyki pop-rock.

Longplay dał początek następnym wielkim hitom, takim jak "Cloudbusting", który doczekał się przepięknego videoklipu - wydanego na kasecie video "The Hair Of The Hound", a w którego udział zaangażowano znanego kanadyjskiego aktora - Donalda Sutherlanda, tytułowemu "Hounds Of Love" czy "The Big Sky".

 

Po wydaniu płyty, Kate stała się w znacznym stopniu aktywniejsza niż dotychczas i zaczęła się znów udzielać publicznie, promując m.in. nowy album, reżyserując swoje videoklipy "Hounds Of Love" i "The Big Sky", nagrywając wspólnie z Peterem Gabrielem piosenkę "Don’t Give Up", z Big Country "The Seer", biorąc udział w przedsięwzięciu Ferry Aid - nagrywając piosenkę "Let It Be", której dochód ze sprzedaży miał być przeznaczony dla rodzin tragicznie zmarłych osób w katastrofie promu pasażerskiego  między Wielką Brytanią a Belgią; udzielając się w koncertach organizowanych przez Amnesty International – wspólnie z Davidem Gilmourem i Nickiem Masonem wykonywała "Running Up That Hill"; nagrywając piosenkę do filmu "Brazil", która znalazła się na soundtracku, ale w filmie nigdy nie została wykorzystana; nagrywając piosenkę "Be Kind To My Mistakes" do filmu "Castaway", czy wreszcie nagrywając nowy wokal do "Wuthering Heights" i nowy utwór "Experiment IV" na płytę – kolekcję największych przebojów "The Whole Story", którą w międzyczasie tych wszystkich "projektów" wydała na gwiazdkę 1986 roku wytwórnia EMI.

 

 

 

Za swą ciężką pracę, otrzymała nagrodę Brit Awards 1987 w kategorii "Najlepsza brytyjska artystka". Ponieważ Kate była w tym czasie niezwykle pochłonięta pracą i nadal wspomagała wokalnie innych wykonawców (Go West "The King Is Dead", Midge Ure "Sister And Brother", singiel i album charytatywny w obronie wycinanych lasów "Spirit Of The Forest") na kolejny duży krążek, kazała nam czekać tym razem 4 lata, choć jeden utwór "This Woman’s Work" mogliśmy już poznać w 1988 roku, kiedy to pojawił się na ścieżce dźwiękowej do filmu "She’s Having A Baby".

Jak się okazało, wszystkie płyty Kate - prócz debiutanckiej, ukazywały się na jesieni i tak też się stało tym razem.

"The Sensual World" pojawił się w sklepach 16 października 1989 roku i nie zaskakiwał już tak bardzo, jak poprzednie płyty, ale album był dziełem artystki już w pełni doświadczonej, zbiorem piosenek opowiadających o roli kobiety w świecie, o miłości, macierzyństwie i harmonijnym porozumieniu. To płyta piękna, stylowa i jak  zwykle wzruszająca i urzekająca. W związku z zainteresowaniem się bułgarską muzyką ludową, Kate zaangażowała do sesji nagraniowej autentyczne bułgarskie "The Trio Bulgarka", co zaowocowało trzema wspólnymi  nagraniami...

W połowie lutego 1990 roku telewizja BBC wyemitowała film "GLC", z cyklu "The Comic Strip Presents", do którego Kate nagrała trzy utwory: "Ken" (swego czasu często granego w polskim dopiero co powstałym Radiu ZET), "The Confrontation" i "One Last Look Around The House Before We Go...", dostępne na 12'' maksi-singlu, czy też CD-Singlu "Love And Anger", a 11 marca 1990 roku fani jej talentu mogli już podziwiać ją samą w filmie "Les Dogs", z tego samego cyklu "The Comic Strip Presents", w którym zagrała jedną z ról... jako Angela Watkins.

 

Na gwiazdkę 1990 roku wytwórnia EMI ponownie przygotowała nie lada gratkę dla fanów jej talentu – specjalne, limitowane wydawnictwo "This Woman’s Work - Anthology 1978-1990", które zawierało wszystkie do tej pory wydane duże płyty, z wyjątkiem "The Whole Story", uzupełnione o nagrania live, strony B singli i maxi-singli oraz wersje wydłużone jej piosenek z płyty "Hounds Of Love". Całe pudełko zawierało dodatkowo 28-stronicową kolorową książeczkę ze zdjęciami z różnych sesji. 

17 listopada 1990 roku wzięła udział w spotkaniu ze swoimi fanami, których było ok. 1200 osób, zorganizowanym w londyńskim Hammersmith Palais. W godzinnej rozmowie przyznała się m.in., że planuje na 1991 rok trasę koncertową, ale ostatecznie nic z tego nie wyszło...

Ponadto, na rynku pojawiła się też kaseta video "The Sensual World - The Videos", przepleciona nagranym wywiadem, między klipami... 

 

 

 

Ponownie dała znać o sobie pod koniec 1991 roku, nagrywając na płytę "Two Rooms" z udziałem różnych wykonawców utwór Eltona Johna i Berniego Toupina „Rocket Man”, a na singiel dodatkowo piosenkę - również ich autorstwa "Candle In The Wind" – hołd dla Marilyn Monroe. Duży album zajął w Anglii pierwsze miejsce, singiel w Australii dotarł w marcu 1992 roku do pozycji drugiej, a Kate znów się zaszyła w swoim domu, pracując i obmyślając nową "produkcję".

 

To nie był dla niej najlepszy okres, gdyż podczas pracy nad "The Red Shoes", 14 lutego 1992 roku zmarła jej mama, Hannah, z którą była tak bardzo związana... i której pamięci dedykowała ten album. Poza tym, rozstała się ze swoim wieloletnim przyjacielem Delem Palmerem...

Płyta jednak ukazała się 1 października 1993 roku i początkowo miał ją promować singiel "Eat The Music", jednak trzymająca wszystko pod kontrolą Kate zdecydowała w ostatniej chwili, że pierwszym singlem będzie "Rubberband Girl". W Stanach Zjednoczonych jednak nie udało jej się tego dokonać i tam płytę promował "Eat The Music", a dopiero następnym singlem był "Rubberband Girl".

Zresztą na skutek nieporozumień i wygaśnięciem a także nie przedłużeniem kontraktu z oddziałem EMI w USA, firmą EMI America, singiel "Cloudbusting" z płyty "Hounds Of Love", promował  tam dopiero płytę "The Whole Story"...!!!

 

 

"The Red Shoes" – siódmy studyjny album Kate nie rozczarowywał, choć wiele osób twierdziło, że piosenkarka  miała już lata świetności za sobą... Był kolejnym dowodem na to, że wciąż miała nie wyczerpującą inwencję twórczą i ciągle drzemiący w sobie potencjał...

Przeplatywały się tu różne style muzyczne, od rytmów latynoamerykańskich, poprzez funky do typowej rockowej ballady. Na pewno nie mała w tym zasługa zaproszonych gości do nagrania albumu. Znajdziemy tu takie sławy, jak Jeff Beck, Eric Clapton, Nigel Kennedy, Prince, czy wreszcie  "odkryte" przez Kate "The Trio Bulgarka".

Po nagraniu płyty, Kate zajęła się reżyserowaniem filmu baśniowego "The Line, The Cross & The  Curve", który miałby zobrazować historię opowiedzianą na  wydanej płycie. Po ukończeniu zdjęć oraz zmontowaniu całości, wyruszyła na promowanie tego obrazu na różne festiwale, choć jak przyznała po latach, była tylko w pełni  zadowolona z czterech minut nagranej taśmy... Projekt ten, a także kilka innych wykończył ją maksymalnie tak, że znów powoli zaczęła odsuwać się ze świata muzycznego, odchodząc powoli w zapomnienie...

Zanim jednak to nastąpiło, na przełomie maja i czerwca 1994 roku 45-cio minutowy film, można było oglądać w angielskich kinach... a pod koniec roku także na wydanej przez EMI kasecie video.  

8 maja 1994 roku ponownie dała się zaprosić na spotkanie ze swoimi fanami, które zorganizował jej brytyjski fanklub Homeground, w londyńskim The Hippodrome. Fani mogli obejrzeć film "The Line, The Cross & The Curve", rzadkie videoklipy a także zaśpiewać przeboje Kate...

Ponadto, na okres letni 1994 roku zrealizowała (nagrywając ścieżkę dźwiękową dla koncernu Coca-Cola) 10 krótkich reklamówek, nazwanych "Fruitopia", które prezentowały nowe napoje firmy... Poszczególne, trzydziestosekundowe sekwencje zostały nazwane następująco: "Fruitopia", "Lemonade Love & Hope", "Raspberry Psychic Lemonade", "Cranberry Lemonade Vision", "Strawberry Passion Awareness", "Pink Lemonade Euphoria", "Fruit Integration", "Citrus Consciousness", "Fruitopia What If", "Fruitopia Iced Tea". 

Oprócz tego, wzięła także udział w nagraniu albumu "The Glory Of Gershwin" - wykonując utwór "The Man I Love", w którym na harmonijce ustnej grał sam Larry Adler. 

Zdając sobie sprawę z tego, że "po świecie" krążą różnego rodzaju bootlegi z nagranym koncertem Kate z 1979 roku, EMI wydało specjalne wydawnictwo, czyli płytę CD i kasetę video razem spakowane "Live At Hammersmith Odeon".

Ponownie mogliśmy ją usłyszeć we wrześniu 1996 roku, kiedy to zaśpiewała w języku irlandzkim znaną piosenkę "Mná Na hÉireann" ("Women Of Ireland") oraz w listopadzie, kiedy to Prince wydał swój 3-płytowy album "Emancipation". Pojawiła się tu gościnnie w nagraniu "My Computer".  

 

W czerwcu 1997 roku, z okazji 100 rocznicy istnienia wytwórni EMI, ukazał się na rynku zremasteringowany, najlepszy album Kate, tak jak i ona sama to przyznała, "Hounds Of Love", uzupełniony o kilka utworów ze stron B singli i dwoma  nagraniami "wydłużonymi"...

 

Jak powiedziała w jednym z nielicznych wywiadów, udzielonemu pod koniec 2001 roku magazynowi "Q", mniej więcej w tym czasie, zmieniła mieszkanie - przeprowadzając się do centralnego Londynu, dużo spała, chodziła do muzeów, oglądała telewizję i pracowała nad ósmym albumem, ale nagle odkryła, że jest w ciąży... Ze związku z Dannym McIntoshem narodził się w 1998 roku ich synek Albert (Bertie), który stał się dla Kate najważniejszą osobą w jej życiu, i wszystko inne przestało mieć znaczenie, zeszło na dalszy, odleglejszy plan...  

 

   

 

Publicznie ponownie pokazała się 29 października 2001 roku podczas ceremonii wręczania statuetek magazynu "Q", która odbyła się w Park Lane Hotel w Londynie. Przyznano jej nagrodę w kategorii "Best Classic Songwriter". W krótkim wywiadzie, w dalszym ciągu mówiła nieśmiało o nowym albumie, nie chcąc nic "popędzać"...  

Prawie trzy miesiące później, bo 18 stycznia 2002 roku zaskoczyła ponownie wszystkich swoich wielbicieli, gdyż wystąpiła na koncercie Davida Gilmour'a, jako specjalny gość w The Royal Festival Hall, śpiewając wspólnie utwór Pink Floyd „Comfortably Numb”. 

Po czterech miesiącach "ciszy", fanów obiegła wiadomość, iż 22 maja 2002 roku Kate wzięła udział w specjalnej uroczystości zorganizowanej przez Królewską Akademię Sztuki. Podczas gali Królowa Elżbieta II przyznawała wyróżnienia i nagrody młodym brytyjskim artystom, a wśród honorowych gości przedstawionych Elżbiecie II obok m.in. wokalisty grupy Simply Red - Micka Hucknalla znalazła się właśnie Kate Bush. 

Kilka dni później, pod koniec maja w Londynie, ponownie uhonorowana została prestiżową nagrodą - tym razem (po raz drugi w swej karierze) Ivor Novello, przyznawaną autorom piosenek, kompozytorom i wydawcom muzycznym, wybieranym przez Brytyjską Akademię Kompozytorów i Autorów tekstów. Otrzymała ją za wkład w rozwój brytyjskiej muzyki. 

W okresie wakacyjnym 2002 roku, telewizyjny kanał muzyczny VH1 zorganizował plebiscyt na najwspanialszą kobietę w historii muzyki i na pozycji dziesiątej, dzięki głosowaniu 750.000 telewidzów znalazła się Kate Bush - jako najwyżej uplasowana w tym zestawieniu brytyjska wokalistka. 

Pod koniec roku, bo w październiku, a także w marcu 2003 roku, EMI wznowiło i wydało po niższej, promocyjnej cenie podwójnie spakowane płyty "The Kick Inside/Lionheart" i "Lionheart/The Dreaming". Ta druga pozycja została zabezpieczona elektronicznie przed kopiowaniem... 

   

Tymczasem w styczniu 2003 roku, David Munns, szef koncernu EMI potwierdził informacje, iż od czterech lat, to jest od końca 1999 roku Kate Bush wraz z byłym partnerem - Delem Palmerem pracuje nad nowym, premierowym materiałem na kolejny album... W połowie 2003 roku pojawiły się w mediach bardziej precyzyjne informacje na temat tej płyty. Dowiedzieliśmy się, że muzycy biorący udział w nagraniu albumu, to Stuart Elliott i Peter Erskine grający na perkusji oraz Susanna Pell, która zagrała na instrumencie nazywającym się viola da gamba. Ponadto, 11 października 2003 roku Kate miała finałową sesję nagraniową z London Metropolitan Orchestra w Abbey Road Studio 2, gdzie dokonano dwóch nagrań pod aranżacją nieżyjącego już Michaela Kamena. Inżynierem dźwięku, podobnie jak przy poprzednich nagraniach był Del Palmer oraz Simon Rhodes (ten drugi był odpowiedzialny za sesję nagraniową z 16-sto osobową orkiestrą) ... 

 

Czekając na kolejne wiadomości związane z nowym albumem Kate, w marcu 2004 roku dowiedzieliśmy się, iż piosenka Petera Gabriela i Kate Bush "Don't Give Up", została uznana przez słuchaczy brytyjskiej stacji BBC 6 Music za jeden z najlepszych leków na depresję. Dziennikarze stacji określili nagrania wybrane przez słuchaczy mianem "utworów, przy których masz ochotę płakać, które każą ci krzyczeć, i które sprawiają, że czujesz się o wiele lepiej". 

Miesiąc później, w kwietniu, piosenka "Wuthering Heights" w wykonaniu już samej Kate znalazła się na szóstej pozycji - tytułem najlepszego epickiego utworu wszech czasów, zestawienia przygotowanego przez redakcję miesięcznika muzycznego "Mojo". 

 

Kilka miesięcy później, bo 20 września 2004 roku, wytwórnia EMI wydała w limitowanej edycji, z serii "2CD originals", po bardzo promocyjnej cenie - dwie płyty Kate Bush (razem spakowane) "Hounds Of Love" z 1985 roku i "The Sensual World" z roku 1989. Pierwsza z nich została w 1997 roku zremasteringowana cyfrowo i zawiera dodatkowo bonusy: "The Big Sky (Meteorological Mix)", "Running Up That Hill (12'' Mix)", "Be Kind To My Mistakes", "Under The Ivy", "Burning Bridge" i piosenkę zaśpiewaną acapella "My Lagan Love"... a także starannie opracowaną książeczkę z tekstami utworów, zawierającą zdjęcia, które nie ukazały się w wydaniu oryginalnym longplaya "Hounds Of Love"... 

25 października 2004 roku, nakładem wytwórni Warner Music, ukazało się DVD muzyczne "Play - The Videos", zawierające teledyski z całej kariery Petera Gabriela, w tym "Games Without Frontiers" i "Don't Give Up". 

 

Pod koniec listopada 2004 roku, krytycy muzyczni w Wielkiej Brytanii zostali spytani przez brytyjską gazetę Telegraph, jaki jest ich najlepszy cover wszech czasów... Odpowiedzi były zaskakujące, choć dzięki im głosom, Kate Bush ze swoją przeróbką piosenki Eltona Johna i Berniego Taupina "Rocket Man", znalazła się na 14 miejscu, na liście 50-ciu najlepszych ceverów wszechczasów.

 

Na początku grudnia 2004 roku, sama Kate Bush znów dała znać o sobie, wysyłając następującą wiadomość do swoich fanów, poprzez swój Kate Bush Club: "Witam Wszystkich! Bardzo dziękuję za wszystkie listy i wasze poparcie - one tak wiele dla mnie znaczą. Album jest już prawie ukończony i ukaże się w przyszłym roku - powiadomimy was kiedy dokładnie. Zawiera on przepiękne partie instrumentalne napisane przez Michaela Kamena - spędziliśmy wspaniałe chwile w Abbey Road Studio w zeszłym roku. Tak bardzo jestem zadowolona z pracy każdego, kto przyczynił się do powstania tego albumu. Jest na nim całe mnóstwo pięknej muzyki i mam nadzieję, że uznacie, że warto było czekać tak długo. Z Bertim spędzam mnóstwo czasu, jest przy tym wiele radości i z utęsknieniem czekamy Świąt. Życzę Wam Wesołych Świąt i mam nadzieję, że Nowy Rok będzie dla Was szczęśliwy. Z całego serca, Kate x". 

Informacje zawarte w liście, dotarły także "w mgnieniu oka" do dziennikarzy brytyjskiego czasopisma muzycznego Music Week, którzy już w wydaniu z 13 grudnia 2004 roku postanowili opublikować krótki artykuł z tą rewelacyjną nowiną (wraz ze zdjęciem Kate) - na pierwszej stronie gazety...

     

 

Tą samą informację zawarły w swoich niusach polskie portale internetowe, a polscy internauci w swoich opiniach nie mogli się już doczekać nowej płyty Kate. 

Czekając "z wypiekami na twarzy", w lutym 2005 roku rozdano nagrody Brytyjskiego rynku muzycznego Brits Awards, a wśród nominowanych w nowej kategorii - Best British Song (kolekcja prześwietnych hitów z całej historii brytyjskiej muzyki rozrywkowej), znalazło się nagranie Kate "Wuthering Heights". 

 

Ona sama pojawiła się 1 marca w pałacu Buckingham, gdzie odbyło się spotkanie królowej Elżbiety II z przedstawicielami brytyjskiego przemysłu muzycznego, podczas którego ogłoszono powstanie nowej nagrody "Queen's Medal For Music". Będzie ona przyznawana artystom, którzy mają "znaczący wpływ na muzyczne życie narodu". 

W tym samym czasie, Peter Gabriel przygotował niespodziankę na swojej oficjalnej stronie internetowej, dla swego i Kate talentu, w postaci remixu dokonanego przez Englespots do kultowej piosenki "Don't Give Up", a trwającego 12 minut i 30 sekund !!!

W maju 2005 roku, 8 tysięcy słuchaczy brytyjskiego Radia Virgin wzięło udział w plebiscycie na najlepszy utwór wszechczasów, a jedyną kobietą, która wywalczyła sobie miejsce w pierwszej setce brytyjskich przebojów była Kate Bush z nagraniem "Wuthering Heights".

W ostatnich dniach sierpnia 2005 roku, brytyjska wytwórnia EMI rozesłała do swoich oddziałów na całym świecie oraz muzycznych mediów następującą informację: 

"Wytwórnia EMI z prawdziwą dumą zapowiada wydanie zupełnie nowego, studyjnego albumu Kate Bush. Podwójny album nazywający się "Aerial" ukaże się na całym świecie 7 listopada (8-go listopada w Stanach Zjednoczonych). Pierwszy singiel z nagraniem "King Of The Mountain", poprzedzający album, trafi do sklepów 24 października. Produkcją obu wydawnictw, singla jak i albumu, zajęła się sama Kate Bush."

Po 12 latach nieobecności na rynku muzycznym, podwójny album Kate Bush "Aerial", został wydany na całym świecie 7 listopada 2005 roku (w Polsce w niektórych sklepach był już dostępny przedpremierowo 4 listopada) i został okrzyknięty przez tych, którzy go słyszeli, jako najlepszy materiał, jaki Kate kiedykolwiek nagrała. Płyta została nagrana z wielkim rozmachem, ujmuje głębią, emocjami i zadziwia - jest z pewnością również jedną z najbardziej poruszających płyt 2005 roku.

Na płycie "Aerial" Kate towarzyszą nowi współpracownicy - Steve Sanger i Peter Erskine na bębnach oraz perkusista Bosco D'Oliveira. Obok nich znajdziemy bardziej znane nazwiska – Gary'ego Brookera (Procol Harum, na organach Hammonda), gitarzystę Dana McIntosha, Stuarta Elliotta na bębnach (pojawia się na wszystkich albumach), basistów Eberharda Webera, Johna Giblina oraz Dela Palmera. "Miałam poczucie zabawy i pracy" - mówi Kate o sesjach nagraniowych "Aerial". "Sądzę, że to bardzo ważne, ponieważ wcielenie jakiegoś pomysłu w życie jest czasem naprawdę trudne i frustrujące. To nie jest łatwy proces. Uwielbiam pracować z ludźmi, którzy są starymi przyjaciółmi, to wspaniała sprawa". 
Producentem, autorem tekstów i muzyki zawartej na albumie jest sama Kate, która wspólnie z Peacock jest autorem okładki płyty. Całość została wydana w formie zbliżonej do digipaku i zawiera dodatkowo 24 stronicową, kolorową książeczkę ze zdjęciami i wszystkimi tekstami utworów. Wersja winylowa tego albumu, na którą nie wszyscy muzyczni wykonawcy mogą sobie w obecnych czasach pozwolić, ukazała się tydzień przed świętami Bożego Narodzenia 2005 roku.

Pierwszym singlem z "Aerial" jest hipnotyczny utwór "King of the Mountain" (wydany również w formie 7" picture discu), na którego początku słychać lekko wyczuwalny elektroniczny puls, natomiast zakończenie jest mocne i uderzające. 

Nagranie to jest unikalnym kawałkiem pracy, który mógł zostać wykonany tylko przez Kate Bush. Wciąż słychać jej rozpoznawalne wokale, powtarzający się dubowy rytm i tajemnicze, wywołujące wspomnienia teksty. Jest dowodem, że na najlepsze rzeczy warto długo czekać. 

 

Zarówno singiel, jak i album, z pewnością zadowoliły rzesze fanów artystki, brzmią współcześnie i ponadczasowo, zresztą jak każda praca Kate Bush. Singiel zawiera dodatkowo nagranie "Sexual Healing", które nie ukazało się na albumie. Zanim jednak singiel trafił do sprzedaży, do brytyjskich DJ-ów trafił 12" maxi-singiel z dwoma tanecznymi wersjami piosenki "King of the Mountain" ...

10 stycznia 2006 roku, Kate otrzymała dwie nominacje do nagród brytyjskiego rynku muzycznego Brit Awards, w dwóch kategoriach: "Najlepsza brytyjska artystka solowa" oraz "Najlepszy brytyjski album", ale ostatecznie podczas 26 gali rozdania Brit Awards, 15 lutego 2006 roku w londyńskim Earls Court, nie otrzymała żadnej z nich...

Dzięki nominacjom Brit Awards, EMI Records zapowiedziało wydanie na 13 marca 2006 w limitowanym nakładzie, jako import z Japonii (premiera w tym kraju listopad 2005) osiem dysków kompaktowych, zawierających wszystkie albumy Kate Bush od "The Kick Inside" do "The Red Shoes". Płyty kompaktowe [The Kick Inside, Lionheart, Never For Ever, The Dreaming, Hounds Of Love, The Whole Story, The Sensual World i The Red Shoes) zostały prześlicznie zapakowane i wydane w formie "mini-vinyla" (wierna kopia okładek płyt - przód i tył - tak, jak ukazały się w Wielkiej Brytanii), w kartonikowej okładce z osobną ochronną kopertą, zawierającą oryginalną wkładkę i napisy (trzcionkę)... Dzięki EMI Music Poland, pozycje te były również dostępne w naszym kraju...

Wydaniu płyty "Aerial" brakowało tylko śpiewnika, tak jak to było przy poprzednich wydawnictwach Kate, ale 14 lutego 2006, dzięki i poprzez wydawnictwo International Music Publication ukazał się songbook "Aerial", zawierający 108 stron i aranżację (nuty + teksty) wszystkich utworów z płyty na fortepian, głos i gitarę...

W marcu 2006 roku, EMI Music Poland ogłosiło, iż pierwszy po 12 latach milczenia album Kate Bush zatytułowany "Aerial", osiągnął w Polsce status Złotej Płyty! "Aerial" pokrył się Złotem w Polsce (bez wielkiej medialnej reklamy...) po ponad 4 miesiącach od dnia premiery, za sprzedaż 10 tysięcy egzemplarzy podwójnego albumu (tak zwanych "setów", czyli 20 tysięcy sprzedanych dysków kompaktowych). Jest to pierwsza Złota Płyta w naszym kraju przyznana Kate Bush za sprawą i przez EMI Music Poland, gdyż wcześniej w Polsce nie było oficjalnego dystrybutora jej nagrań i nikt ze sprowadzających jej płyt analogowych czy kaset magnetofonowych do Polski nie prowadził statystyk sprzedaży...

Na początku czerwca 2006r., ukazało się coroczne podsumowanie dotyczące sprzedaży płyt wykonawców, którzy nagrywają lub w jakikolwiek współpracują z wytwórnią EMI. Opublikowany raport za rok 2005, obejmował również 3 miesiące 2006 roku (podsumowanie zostało zamknięte dokładnie 31 marca 2006r.).
Kate Bush znalazła się wśród 15-stu najlepiej sprzedających się artystów EMI. Po raz pierwszy także, podano oficjalne liczby sprzedaży albumu "Aerial" - 1.1 miliona sprzedanych egzemplarzy w ciągu zaledwie 5 miesięcy od dnia premiery...

 

W tym czasie Kate zamilkła, a fani czekali na następny, drugi singiel z płyty... ale nic z tego... Wobec takiej sytuacji, brytyjskie rozgłośnie radiowe, zniecierpliwione i nie mogące się doczekać na kolejny ruch Kate Bush i EMI, same postanowiły grać piosenkę "How To Be Invisible"... 
Z kolei magazyn Q w numerze sierpniowym opublikował listę najlepszych albumów lat 80-tych, a na pozycji 4 uplasował się longplay Kate "Hounds Of Love"... 

Sama Kate dała znać znów o sobie dopiero w listopadowym numerze miesięcznika Q, który właśnie obchodził swoją 20 rocznicę istnienia... Z tej okazji ukazał się ten sam numer, ale z różnymi, dwudziestoma okładkami, a na jednej z nich można było zobaczyć zdjęcie Kate. W środku był też krótki wywiad, na temat minionych 20 lat. Dowiedzieliśmy się m.in., że bardzo dużą sympatią darzy lidera Sex Pistols Johna Lydona: "Nie widujemy się teraz zbyt często, ale znamy się już właściwie od lat 80. Wpadał czasami i wychodziliśmy gdzieś wspólnie z Norą (żona Johna) na kolację. Przez pewien czas dosyć dobrze się kumplowaliśmy. Myślę, że wcale się aż tak bardzo od siebie nie różnimy."
Za najwspanialszy moment ostatnich 20 lat uważa narodziny synka Bertiego, za najgorszy śmierć matki: "To było dla mnie jak koniec świata". Wśród ulubionych artystów minionych dwóch dekad wymienia Antonego Hegharty'ego z Antony & the Johnson oraz Rolfa Harrisa. Jej największym narkotykiem jest kofeina "Dziennie potrafię wypić ze dwadzieścia filiżanek herbaty" . Przyznała, że w życiu codziennym sława aż tak bardzo jej nie doskwiera. Jest wprawdzie zaczepiana czasami przez obcych ludzi, ale zdarza się to bardzo rzadko: "Raczej uśmiechają się teraz z daleka. Zawsze rozpoznają cię w najmniej oczywistych sytuacjach. Tak jak wtedy, kiedy wychodzę z domu opatulona i widać właściwe tylko mój nos. Najwyraźniej muszę mieć bardzo charakterystyczny nos." Po wydaniu płyty Aerial głównie odpoczywała. Nie rozpoczęła jeszcze intensywnej pracy nad nową płytą, ale ma już kilka pomysłów i zapewniła, że nie powtórzy się kolejna 12 letnia przerwa między albumami: "Jestem pewna, że stać mnie na nagranie kolejnej płyty w ciągu 6 tygodni."... 

Pod koniec 2006 roku, brytyjska stacja BBC2 (Program The Culture Show) ogłosiła konkurs na 10 żyjących ikon Wielkiej Brytanii (chodziło o sportowców, muzyków, aktorów, polityków itp.)... Kate w ogólnokrajowym głosowaniu telefonicznym uplasowała się na miejscu 7, dziękując tym samym na swojej oficjalnej stronie internetowej (tuż przed świętami Bożego Narodzenia). Na prośby fanów, zamieściła również szczegółowe informacje dotyczące muzyków, którzy pojawiają się w poszczególnych utworach na albumie "Aerial" (we wkładce, książeczce płyty istnieją tylko informacje ogólne)... 

 

 

24 stycznia 2007 roku, ukazało się specjalne wydanie magazynu Mojo, w całości poświęcone karierze brytyjskiego wokalisty Davida Bowie, który 8 stycznia świętował swoje 60. urodziny. Wydanie to, zawierające 148 stron, słowem wstępnym opatrzyła Kate Bush.
Artystka podkreśliła, że twórczość Davida Bowie odegrała bardzo ważną rolę w jej życiu: "Fantastyczny kompozytor z niezrównanym głosem. Bowie miał wszystko". Kate wspomniała ostatni, legendarny koncert Ziggiego Stardust oraz przytoczyła anegdotę o przypadkowym spotkaniu ze swoim idolem na Abbey Road, kiedy to z wrażenia… uciekła ze studia: "Podczas nagrań w Abbey Road, postanowiłam odwiedzić przyjaciela, który miał tam właśnie sesję nagraniową … Stanęłam jak wryta! Za konsolą, pełen wdzięku i pewności siebie stał David Bowie. Był oświetlony z góry i palił papierosa. Powiedział: "Cześć Kate". Zamarłam i odpowiedziałam "Er… Cześć". Opuściłam natychmiast pokój, wzięłam głęboki oddech i nie odważyłam się wejść tam ponownie. Od tamtej chwili spotykaliśmy się wiele razy, nie muszę już na jego widok wychodzić z pokoju… A może muszę!?"

Po wakacjach 2007 roku ukazała się solowa płyta "Leap Of Faith" Dela Palmera, byłego partnera i przyjaciela Kate Bush, producenta muzycznego większości Jej nagrań w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych... Niestety, pomimo najgorętszych starań, Kate na niej się nie pojawiła... Del wyjaśnia: "Niestety, zaangażowanie Kate do mojego projektu było niemożliwe. Wszystko za sprawą problemów kontraktowych, które mogłyby powstać, gdybym to zrobił. To dla mnie spore rozczarowanie, gdyż jej obecność byłaby dla nas obojga zatoczeniem pełnego kręgu. Wiem, że wielu z Was oczekiwało jej udziału w tym projekcie, niestety, nie będzie to miało miejsca."

We wrześniu, czytelnicy brytyjskiego dziennika "The Observer" uznali utwór 'Rocket Man' za najlepszy cover wszechczasów. Piosenka, oryginalnie wykonywana przez Eltona Johna, została nagrana przez Kate w 1991 roku i była singlem promującym album "Two Rooms: Celebrating the Songs of Elton John & Bernie Taupin", na którym znani artyści zaprezentowali własne wersje piosenek, stworzonych przez duet kompozytorski John/Taupin. W komentarzu do wyników napisano m.in.: "Tę wersję spowija tajemnica, dodająca więcej warstw do piosenki, która - w zależności od naszej interpretacji - opowiada o kosmonaucie, tęskniącym za swoją żoną lub o gwieździe rocka, której życie to jedno wielkie kłamstwo".
Wspomniano również o słynnym występie Kate w programie Terry'ego Wogana, gdzie "osamotniona i kokieteryjna, trzymając w rękach tylko ukulele, przemienia delikatnie rockowy oryginał w pogrzebowy, idealistyczny utwór pełen magii - tak charakterystycznej dla jej całej twórczości"...

Za sprawą opublikowanego oficjalnego press release NEW LINE CINEMA, na początku listopada świat obiegła wiadomość, iż Kate nagrała piosenkę do filmu "The Golden Compass", którego premiera przewidziana była na początek grudnia... Informacja ta do samego końca trzymana była w tajemnicy...
Kate Bush skomponowała i zaśpiewała utwór "LYRA" na potrzeby ścieżki dźwiękowej do filmu "Złoty Kompas" w reżyserii Chrisa Witza. Artystkę w nagraniu wokalnie wspierał chór chłopięcy Magdalen College z Oxfordu. Piosenka, której tytuł pochodzi od imienia głównej bohaterki filmu Lyry Belacqua, rozbrzmiewa w trakcie napisów końcowych obrazu Witza...
Del Palmer na swojej stronie internetowej przybliżył szczegóły nagrywania "Lyry": "Piosenka została napisana bardzo szybko, gdyż zgłoszono się do Kate w ostatniej chwili. Tak naprawdę miała zaledwie kilka dni na jej napisanie i wyprodukowanie. Przyniosła do studia pobieżne demo zarejestrowane na oprogramowaniu ProTools LE. Naszym pierwszym zadaniem było nagranie keyboardu i wokalu tak, aby aranżer chóru rozpoczął pracę najszybciej jak to możliwe. Ten krótki projekt był udanym powrotem do analogowego sposobu nagrywania... użyliśmy ścieżkowego magnetofonu analogowego Studer A827 24.
Kiedy utwór był już nagrany, został przeniesiony do systemu Pro Tools w celu dalszej edycji i miksowania. Wszystko po to, by nagrywanie partii chóru mogło się odbyć w poniedziałek rano, przy użyciu małego telefonicznego łącza zainstalowanego na Abbey Road... partie te zostały później importowane do oryginalnej sesji Pro Tools i zmiksowane w poniedziałek po południu... następnie Kate pojechała na Abbey Road, by wieczorem zająć się miksowaniem...
W studiu Abbey Road dźwięk dostosowano do systemu 5.1 surround... uznaliśmy, że tak będzie najlepiej, zwłaszcza, że cała muzyka do filmu była właśnie tam nagrywana. Następnego dnia, na potrzeby wydania ścieżki dźwiękowej, wykonaliśmy w naszym studiu miks stereo. Całość zajęła około 10 dni... myślę, że - biorąc pod uwagę ograniczenia czasowe - jest to wspaniały utwór... zwłaszcza wokal Kate".

Pod koniec roku, na początku grudnia, na swojej oficjalnej stronie internetowej, Kate Bush zamieściła życzenia świąteczne dla fanów, a także poinformowała, że była zachwycona perspektywą napisania piosenki do filmowej ekranizacji powieści Philipa Pullmana, a współpracę z Magdalen Choir wspomina jako "rozkoszną"...
Tydzień przed oficjalną premierą filmu, 30 listopada, piosenka "Lyra" została nominowana w kategorii 'Original Song' do prestiżowej nagrody SATELLITE™ Awards (wyróżnienie branży filmowej), przyznawanej przez Międzynarodową Akademię Prasową..., ale ostatecznie Kate tej statuetki niestety nie otrzymała...

Na przełomie roku 2007/2008, w Wielkiej Brytanii pojawił się w ofercie dla DJ-ów, jednostronicowy maxi-singiel "Running Up That Hill". Tym razem, tak zwanego 're-editu' tego nagrania dokonał Ashley Beedle... I tu wielkie zaskoczenie i rozczarowanie... Tak jak poprzednie pozycje (bootlegi), naprawdę różniły się od oryginału, w jakiś sposób były ciekawe - tak w tym przypadku, autor mixu pokusił się tylko o 'lekkie' wydłużenie oryginalnej 12'' wersji, dodając przy tym niewielkie efekty specjalne, zamykając całość w 7'37''...

Znacznie lepiej było z singlem "Something Good '08" duetu Utah Saints, tworzonego przez brytyjskich DJ-ów: Jeza Willisa i Tima Garbutta, który trafił do sprzedaży 17 marca, ale za sprawą tzw. digital sales (sprzedaż online), w marcu 2008, w podsumowaniu brytyjskiej listy przebojów, uplasował się na wysokim 9 miejscu. Tim Garbutt, zapytany przez serwis Digital Spy o to, w czym tkwi fenomen piosenki, odpowiedział: "Ma to związek z jej prostotą oraz pozytywnym tekstem, który łatwo zapamiętać. Według mnie to działa, bo ten utwór jest sam w sobie czymś odrębnym. Nie wzięliśmy starej piosenki i nie umieściliśmy w niej nowych bitów: stworzyliśmy z sampla piosenki Kate Bush coś zupełnie nowego. Nasza żelazna reguła, dotycząca samplingu mówi, że nie należy brać najlepszego fragmentu czyjejś piosenki i umieszczać go w najlepszym fragmencie twojej własnej piosenki." Brytyjski DJ przyznał również, że nie poznał opinii Kate Bush na temat ich utworu: "Nigdy z nią nie rozmawialiśmy, ale to jedyny taki przypadek, kiedy wyraziła zgodę na użycie sampla własnej piosenki, zatem nie miała chyba nic przeciwko. Myślę, że to się wiąże z tym, o czym wspomniałem wcześniej: (Kate) szanuje fakt, że nie olaliśmy sprawy i nie naszpikowaliśmy refrenu jej piosenki naszymi bitami..."

Podczas warszawskiego festiwalu filmowego PLANETE DOC REVIEW (prezentacji najwybitniejszych filmów dokumentalnych), trwającego w dniach 9-18 maja, odbył się pokaz holenderskiego dokumentu "Come back Kate" w reż. Heleny Muskens i Quirine Racke. Przez kilkanaście miesięcy reżyserki zbierały informacje o fanach Kate Bush z całego świata i przeprowadzały wywiady z wybranymi osobami. "Come back Kate" to, według twórców filmu, próba zrozumienia i opisania fenomenu, jakim są wielbicie talentu Kate Bush. W oficjalnym press release czytamy: "Świat po raz pierwszy usłyszał magiczny głos Kate Bush całe 30 lat temu. Wtedy właśnie został wydany pierwszy singiel artystki, legendarny utwór "Wuthering Heights". Piosenka stanowiła zapowiedź wydanej nieco później debiutanckiej płyty długogrającej "The Kick Inside". A przede wszystkim, była zwiastunem niezwykłej i ponadczasowej twórczości, o której ciężko jest mówić w kategoriach kariery, czy sukcesu komercyjnego. Kate Bush uznawana jest bowiem nie tyle za zdolną piosenkarkę, co za jedną z największych wizjonerek współczesnej muzyki, tworzącą dźwięki przeznaczone raczej dla koneserów, a nie dla masowej publiczności. W 1993 roku artystka na dłużej odsunęła się od życia publicznego i ukryła się przed światem na małej, brytyjskiej wyspie. Wróciła do muzyki po dwunastu latach, nagrywając album "Aerial". Głównymi bohaterami filmu są jej fani, ludzie, dla których ten długo oczekiwany powrót był niezwykle ważnym wydarzeniem. To właśnie za pośrednictwem ich osobistych opowieści poznajemy postać Kate Bush, której muzyka jest dla nich nie tylko sztuką, lecz również bardzo istotnym elementem własnej biografii."

Wyczekując dnia 30 lipca, czyli daty urodzin Kate (w tym roku 50-tych), fanów obiegła smutna wiadomość.. Kilka dni wcześniej, bo 25 lipca 2008 roku, w wieku 88 lat, zmarł Jej ojciec, dr Robert John Bush...

Blisko rok po premierze kinowej, 7 listopada do sprzedaży w Polsce trafił film "Złoty kompas", zawierający nagranie "Lyra", specjalnie skomponowane i nagrane do filmu "The Golden Compass". Całość została wydana na dwóch płytach DVD...

Będąc ambitną i sumienną, pokazując się od czasu do czasu publicznie, występując i wydając płyty bardzo rzadko, Kate Bush była, wciąż jest i będzie jednym z największych muzycznych objawień i zjawisk na świecie...

W biografii wykorzystano artykuły prasowe Tomasza Beksińskiego, Krzysztofa Dmochowskiego, Piotra Kosińskiego oraz Marka Niedźwieckiego. Materiały źródłowe: "The Secret History Of Kate Bush" Freda Vermorela, "Kate Bush - The Complete" International Music Publication, liczne, specjalne i okazjonalne wydawnictwa EMI Music Publishing Ltd. a także Kate Bush Music Ltd., Omnibus Press, "Rock Encyklopedia" Wiesława Weiss'a, audycje radiowe Polskiego Radia (m.in. Tomasza Beksińskiego, Magdy Konopki, Marka Niedźwieckiego, Piotra Kaczyńskigo i Bogdana Fabiańskiego), prasa polska i zagraniczna, stacje telewizyjne: TVP-2, MTV Europe, MTV Germany, 3 Sat, VIVA  i  BBC Prime,  polskie i zagraniczne  strony  internetowe,  biuletyny  wytwórni  płytowych  oraz  inne, własne  materiały sporządzającego biografię Kate Bush. (Ostatnia aktualizacja: styczeń 2009)