- N E W S Y -  

Brytyjski rząd chce wprowadzić nakaz udostępnienia prywatnych plaż turystom. To oznacza, że 17 akrowa posiadłość artystki w Devon będzie również miejscem wypoczynku dla innych osób...
Prawnicy gwiazd, już w tej chwili zapowiadają ostrą walkę z rządem... Philip Eddell, pośrednik w handlu ziemią, twierdzi: "Jeżeli nazywasz się Kate Bush i kupiłeś właśnie piękną posiadłość i nagle nie jest ona posiadłością prywatną, to cała jej wartość tak naprawdę znika. Jedna osoba ceni sobie prywatność, inna nie, ale pierwotnie bardzo ważną cechą przy zakupie tego domu, był właśnie jego prywatny charakter".

Kate Bush kupiła posiadłość w Devon w 2004 roku za 2,5 mln funtów.

Cały artykuł znajduje się na stronie The Independent. 

(16 sierpnia, 2006)

W wywiadzie dla magazynu The Times - Antwan Patton (Big Boi) przyznał, że otrzymał mail od Kate, w którym ta wyraziła chęć współpracy: Chcę, aby wyprodukowała dwa albo trzy utwory, które znajdą się na mojej solowej płycie. Napisała dokładnie tak - "Jak tylko przyjedziesz do Anglii, możesz zatrzymać się u mnie na nocleg i możemy razem to zrobić".

Pod koniec sierpnia ukaże się soundtrack do filmu z udziałem członków zespołu Outkast. W musicalu "Idlewild", poza Big Boiem oraz Andre 3000 występują również Macy Gray i Patti LaBelle.

Wywiad z Outkast znajduje się na stronie Times Online.

(14 sierpnia, 2006)

     
(21 kwietnia, 2006)

Kiedyś nagrania Kate Bush wzbudzały sensację. Słuchano ich, komentowano je, próbowano podrabiać. Mało kogo pozostawiały obojętnym. Tak było wiele lat temu, zanim artystka zaszyła się na angielskiej wsi i kazała czekać na kolejny album, niedawno wydany Aerial, całą wieczność. Teraz, po dwunastu latach, ryzykuje, że jej powrót obejdzie tylko najwierniejszych fanów.

Czekając na Kate Bush - to nawet tytuł powieści, w której desperackim pragnieniem bohatera jest usłyszenie nowych nagrań wokalistki. W książce Johna Mendelssohna sfrustrowany mężczyzna grozi rzuceniem się z dachu, jeśli Kate nie zgodzi się wydać nowej płyty w ciągu sześciu miesięcy. Być może ciekawi jej nowych nagrań są już tylko fanatycy. Dwanaście lat w muzyce pop to cała epoka. Nawet pobieżne spojrzenie wstecz pozwala wyróżnić kilka wielkich nurtów, które w tym czasie zdążyły pojawić się i zniknąć, odmieniając na zawsze wrażliwość dzisiejszego słuchacza. Czy wytrzyma on nagromadzenie teatralnych póz w czasach, kiedy wszelka komunikacja stała się dużo bardziej prostolinijna i nie oczekujemy, że jeden artysta będzie jednocześnie Eno i Enyą?

Bo trzeba pamiętać, że Bush była nie tylko osobnym zjawiskiem, ale też wielką gwiazdą. Już pierwszy strzał okazał się celny - debiutancki singiel Kate trafił na 1 miejsce brytyjskiej listy przebojów. Wbrew dominującym modom, wbrew disco i punkowi, dziewiętnastolatka zadziwiła świat ekscentrycznym nagraniem odwołującym się do dziewiętnastowiecznego romansu. Były to oczywiście "Wichrowe Wzgórza" piosenka, z którą do dziś jest kojarzona i która ustawiła jej karierę raz na zawsze.
Niepokojące brzmienie, zawieszone między zmysłowością a szaleństwem, stało się wizytówką Bush.

Sukces nie był tak przypadkowy, jak to mogło wyglądać. Kate już trzy lata wcześniej otrzymała bezprecedensowe stypendium od wytwórni EMI, do której trafiła z polecenia Davida Gilmoura. Gitarzysta Pink Floyd sfinansował powtórne nagranie taśmy demo, ponieważ ta, którą dysponowała córka doktora z przedmieścia, była słabej jakości. Firma płytowa zgodziła się płacić za lekcje choreografii i ćwiczenia z mimem, ponieważ Kate założyła sobie, że kiedy wreszcie objawi się światu, objawi się jako w pełni wykreowana, na pół baśniowa postać.
Dążenie do zachowania pełnej kontroli i teatralnych gestów ujawniło się więc wyjątkowo wcześnie, ale dopiero z czasem miało przybrać zupełnie zdumiewające rozmiary. W pewnym sensie Bush przetarła szlaki młodszym pokoleniom piosenkarek, które z manifestowania kobiecej niezależności wobec reguł showbiznesu uczyniły swój znak rozpoznawczy - niezależnie czy mówimy o Madonnie, czy tylko o Dido. Była pierwszą artystką na Wyspach, która sama napisała swój przebój numer 1 - przedtem znano tam jedynie posłuszne szansonistki.
W ciągu pierwszego roku kariery zdążyła wydać aż dwa albumy ("The Kick Inside" i "Lionheart"), ale mordercze tempo pracy zemściło się, kiedy przyszło je wypromować.

KATE I MARGARET
Seksualność zawsze była obecna w tym, co robiła, ale Bush nigdy nie była tak prowokująca, jak w momencie wydania trzeciej płyty "Never For Ever". Był to jednocześnie moment, w którym przejęła kontrolę nad produkcją, wkraczając w lata 80 jako drugie obok Margaret Thatcher uosobienie ekspansywnej kobiecości. Obie, tak różne, miały stać się symbolami dziwnej, niespokojnej dekady pełnej przesady, blichtru i patosu. "Nener For Ever" był dobrym wprowadzeniem w atmosferę epoki, przeplatając perwersyjną erotykę Babooshki z kawałkami o wojnie atomowej. Oczywiście to nie te ostatnie sprzedawały płytę.
Na "The Dreaming" Bush próbowała odciąć się od wizerunku wampa w obcisłym kostiumie, ale efekt nie zadowolił nikogo. Okazało się, że publiczność obsadziła ją w roli machającej rękami seksownej jędzy z wrzosowiska i że przełamanie tego wizerunku będzie trudne. Tak naprawdę nigdy do końca się to nie udało. W jednym z nielicznych wywiadów Kate krytycznie ocenia tamtą próbę: "Spoglądam wstecz na to nagranie i wydaje mi się szalone. Słyszałam to jakieś trzy lata temu i nie mogłam uwierzyć. Jest w tym dużo złości, dużo postawy: patrzcie, jestem artystką!".

Bush po raz pierwszy potrzebowała dłuższej przerwy. Kiedy po trzech latach wróciła z nagraniem w domowym studiu albumem "Hounds of Love", odniosła największy sukces w karierze. Znów zajęła się kreacją dynamicznych dźwiękowych pejzaży, łącząc folkowe, irlandzkie motywy z zimnym brzmieniem syntezatorów. Ta karkołomna kombinacja miała w sobie coś świeżego, zwłaszcza, że i wokalnie Bush nieco przyhamowała, ograniczając to, co nawet życzliwi nazywali "hipnotyzującym, ale jednak - piszczeniem". Czasy były dziwne, i celtyckie zawodzenie strąciło ze szczytu brytyjskiej listy przebojów "True Blue" Madonny. Ekscentryczna i przeprowadzona z żelazną logiką była konstrukcja albumu podzielonego na część piosenkową, zawierającą przeboje singlowe, i część konceptualną, złożoną z siedmiu odsłon jednej opowieści o wędrówce po krainie snu i śmierci, inspirowanej poematem Tennysona.
I znów Bush udało się przekonać do siebie szerokie masy, tańczące "Running Up That Hill", i krytyków, głaszczących ją za literackie odniesienia. Do dziś "Hounds of Love" są umieszczone wśród najwybitniejszych osiągnięć lat 80.

PERFEKCJONIZM I MANIERA
Przed zniknięciem, Bush stworzyła jeszcze dwa albumy, które obrazują popadanie raz to w perfekcjonizm, raz to w manierę. "The Sensual World" z 1989 roku to sterylna produkcja, wypełniona przestrzennym brzmieniem, wydana w ostatnim momencie przed tym, jak runął Mur, a wraz z nim niemal cały ustalony porządek. W nowym, wspaniałym świecie panować miały zupełnie inne muzyczne hierarchie - fala uczciwego gitarowego grania miała zmyć ze sceny relikty rozbuchanej estetyki lat 80, kluby miały opanować zapętlone rytmy z Bristolu, a ulice miały przemówić mało poetyckim, przynajmniej patrząc z perspektywy Wichrowych Wzgórz, językiem rapu.
"The Sensual World" nie musiał jednak z tym wszystkim konkurować, i tylko dzięki zbiegowi okoliczności stanowi łabędzi śpiew kończącej się epoki. Spośród albumów Bush jest tym najgładszym i - tak zwyczajnie - najładniejszym, nawet jeśli w jednej z piosenek o nocy spędzonej na tańcach z uroczym mężczyzną na końcu okazuje się, że był nim Adolf Hitler.
Wydane w 1993 roku "The Red Shoes" trafiły w sam środek wspomnianej muzycznej rewolucji. Podobnie jak wcześniej "The Dreaming", ta płyta miała być krokiem w innym kierunku, i podobnie jak tamta, nie była sukcesem. Jeszcze raz okazało się, że im bardziej piosenkarka próbuje uciec od samej siebie, tym bardziej widoczne stają się jej ograniczenia - po serii dopracowanych studyjnych albumów ten, zamierzony jako bardziej spontaniczny, brzmiał płasko. Ani współpraca z Erikiem Claptonem, ani duet z Princem nie przesłoniły faktu, że Bush coraz bardziej uprzedzała się do otoczenia i że wybrała drogę twórczej samotności. Zresztą z Princem nigdy się nie spotkała - wymieniła z nim taśmy. Premierze płyty miał towarzyszyć film "The Line, The Cross & The Curve" z Mirandą Richardson, ale prace przeciągnęły się o kolejny rok. Po latach wyznała, że jest zadowolona najwyżej z czterech minut dzieła.
Cisza, jaka zapadła po klęsce "The Red Shoes", stała się źródłem wielu mitów. Mówiono, że gdzieś pośród wrzosowisk mieszka w zamku i coraz bardziej utożsamia się z Cathy z kart powieści Emily Bronte, o której śpiewała na debiutanckim singlu.
Tyle, że Bush już dawno przyznała się, że książki nie czytała, a do napisania tak sugestywnej piosenki wystarczyło jej wspomnienie ostatnich scen z filmu, który widziała w telewizji.

ZJAWA Z PRZESZŁOŚCI?
Podobne nonsensy regularnie pojawiały się w prasie. Spekulowano na temat jej życia prywatnego i przygotowań do wydania kolejnej płyty, ale Bush udało się jedno i drugie otoczyć głęboką tajemnicą. Dopiero po wielu miesiącach świat dowiedział się o narodzinach jej syna, Bertiego, i to tylko dlatego, że Peter Gabriel, przyjaciel domu, w którymś z wywiadów powiedział o jedno słowo za dużo.
Piosenkarka tłumaczy swoją alienację potrzebą ochrony prywatności, ale wiadomo, że na jej postawę wpływa również obsesyjne dążenie do perfekcji. Już nagrywając "Wow" na drugą płytę, wykonała dziesiątki dubli, mimo że realizujący nagranie producent był zadowolony z pierwszej próby. Dwupłytowy Aerial powstawał około sześciu lat.
W międzyczasie pozycja Kate Bush jako jednej z kluczowych postaci lat 80 uczyniła z niej punkt odniesienia dla całej rzeszy artystów. Jako źródło inspiracji wymieniają ją zgodnie obaj członkowie Outkast, Antony Hegarty z Antony and the Johnsons, Alison Goldfrapp i Brian Molko. Wysiłki Tori Amos znamy aż za dobrze.
Teraz jednak to Bush stoi przed poważną próbą. Musi przekonać słuchaczy, że nie jest tylko zjawą z przeszłości, ale ciągle aktywną artystką, której głos ma znaczenie tu i teraz.

AERIAL - Płyta dla fanów. Powrót w wielkim i dziwacznym stylu. Stara dobra Bush śpiewa może mniej histerycznie, ale to dalej ona. Tym razem upodabnia się do "Alicji z Krainy Garów", śpiewa nawet o swojej pralce. Zachwyca się czystością rozwieszonego prania. "Matczyna płyta", gdzie oczywiście nie może zabraknąć piosenki o dziecku.

Trasa z 1979 roku miała okazać się pierwszą i ostatnią, bo Bush nie podobał się tryb życia koncertującej gwiazdy, z niekończącym się pasmem wywiadów dla lokalnej prasy i z nocnymi imprezami, które nie pozwalały jej skupić się na muzyce.

BUSH W PIĘCIU PUNKTACH:
(1) Od wielu lat Kate Bush znajduje się na liście najbogatszych brytyjskich artystek. Zajmuje drugie miejsce, z majątkiem wycenianym na 25 000 000 funtów. Wyprzedza ją jedynie Annie Lennox, była wokalistka zespołu Eurythmics.
(2) Płyta "Aerial" zadebiutowała na brytyjskich listach przebojów (UK TOP TEN) na trzeciej pozycji. W ciągu czterech tygodni od dnia premiery zdobył status PLATYNOWEJ PŁYTY i sprzedał się do 6 grudnia 2005 roku w ilości 300 tysięcy egzemplarzy.
(3) Na początku kariery zaczęła pobierać intensywne lekcje pantomimy i tańca klasycznego, trenowała też karate, wszystko z myślą o wykorzystaniu tego na scenie i w wideoklipach. W roku 1993 zrealizowała wideoklipową baśń "The Line, The Cross & The Curve". Po premierze nazwano ją "Nimfą pop"
(4) Na albumie "Aerial" Kate Bush znajduje się utwór o człowieku, który jest zafascynowany liczbami. W piosence tej Bush wyśpiewuje liczbę pi. Na początku wymienia dobrze cyfry po przecinku, ale myli się na 54. Kolejne 24 cyfry są w porządku, ale 37 ostatnich nie ma już wiele wspólnego ze słynnym pi. [Źródło: Metropol]
(5) W 1994 roku Kate Bush zrealizowała ścieżkę dźwiękową do 10 krótkich reklamówek Coca Coli "Fruitopia". Filmy prezentowały nowe owocowe produkty firmy. Kwota kontraktu do dzisiaj owiana jest tajemnicą, choć podobno należała do najwyższych w owym czasie na Wyspach.

"Z powrotem na wzgórza", Tekst: Jan Mirosław / Machina, Luty 2006, Numer 0 (22.01.2006)

(7 marca, 2006)

Kamil z Krakowa, 'początkujący wielbiciel talentu Kate Bush' (chcący bardzo poznać i zaprzyjaźnić się z polskimi i zagranicznymi fanami Kate), nadesłał bardzo interesujący, rewelacyjny link do strony internetowej, na której można obejrzeć w wersji online (flash) mnóstwo teledysków, występów na żywo, wywiadów oraz udziałów Kate Bush w programach telewizyjnych...
Link do tej strony znajdziecie, klikając [TUTAJ]

Kamil - WIELKIE DZIEKI !!!

(18 lutego, 2006)

13 marca 2006 roku, EMI Records wyda w limitowanym nakładzie, jako import z Japonii, osiem dysków kompaktowych, zawierających wszystkie albumy Kate Bush od "The Kick Inside" do "The Red Shoes".
Płyty kompaktowe [The Kick Inside, Lionheart, Never For Ever, The Dreaming, Hounds Of Love, The Whole Story, The Sensual World i The Red Shoes) są prześlicznie zapakowane i wydane w formie "mini-vinyla" (wierna kopia), w kartonikowej okładce z osobną ochronną kopertą, zawierającą oryginalną okładkę, wkładkę i napisy (trzcionkę).
Miła niespodzianka dla polskich fanów - pozycje te będą również dostępne w naszym kraju !

(15 lutego, 2006)

To z pewnością jedna z piękniejszych niespodzianek, jakie czekały na nas w zeszłym roku. Kate Bush nie dość, że znowu jest z nami, to po dwunastu latach oczekiwania uraczyła nas dwupłytowym, znakomitym albumem. A inne nasze ulubienice?

W przypadku Kate Bush sprawa wydaje się prosta. Cieszylibyśmy się nawet gdyby muzyka na nowej płycie nie wyzwalała zachwytów pozostałych dziewięćdziesięciu dziewięciu procent posiadaczy płyty Aerial. Nie powinno to dziwić. I nawet nie idzie o nieograniczony kredyt zaufania, jakim obdarzyli Kasię jej fani, a o zwykłą ludzką przyzwoitość, a w tym wypadku – wdzięczność. Od końca lat siedemdziesiątych aż po początek dziewięćdziesiątych płyty sygnowane jej nazwiskiem zawsze nosiły piętno rzadkiego talentu. Nie sposób było pomylić tego głosu i sposobu śpiewania z jakimkolwiek innym, ale tajemnica tkwi gdzie indziej – każda z płyt Bush dotyczyła nas tak samo. Dorastaliśmy i dorośleliśmy z kolejnymi jej albumami i tak jak na kolejnych ścieżkach płyt zapisana jest muzyka z głosem, tak do poszczególnych kompozycji przylgnęły nasze tajemnice, skryte radości i smutne porażki. Z takich płyt się nie wyrasta – są jak pamiętnik – taki, którego nie napisaliśmy, ale jaki chcieliśmy napisać: prawdziwy, przejmujący, szczery, gorzki i piękny.

O płycie Kate Bush oznajmił nawet przewrotnie jeden z tabloidów, o których nie śniło się nam w czasie jej muzycznej aktywności. Doniesiono mniej więcej tyle: powraca po dwunastu latach, śpiewa o pralce, a na koncie ma tyle a tyle milionów funtów. Co tu kryć, w głównym nurcie ciekawości mass-mediów artystka prezentuje się teraz jako dziwadło.

Czas jak dotąd przyznaje rację gustom zwolenników talentu Kate Bush. Jej płyty nie starzeją się, w czym główna zasługa samej artystki, która już na początku swojej muzycznej drogi postawiła na poszukiwanie własnego sposobu na wyrażenie tego, co uzna za ważne do przekazania innym. Po wydaniu albumu The Red Shoes (1993) zamilkła. Na zbyt długo, skoro niektórzy zwątpili w to, że usłyszą jej nowe dokonania. Ale światek muzyczny był czujny i skrupulatnie odnotowywał jej kolejne ujawnienia się związane z muzyką – z owacją na stojąco, jaką zgotowano Kate Bush podczas wręczania przez nią jednej z nagród miesięcznika „Q” w 2001 roku.

Ironią losu jest, że Aerial – jedna z wartościowszych kobiecych propozycji, jakie ujrzały światło dzienne w roku 2005, spotkała się na listach przebojów z wydanym niedawno albumem Madonny Confessions On a Dance Floor, idealną płytą dla kangurów. Skoro obie można poddać jedynie „analizie bezporównawczej”, potrzebne nam jest kryterium, wedle którego rzetelnie można by nakreślić pełniejszy obraz nowego dokonania Kate Bush. Weźmy więc pod lupę pozycje podobne do Aerial – płyty, którymi do swoich zwolenników, po latach milczenia powracają różne artystki.

Dwunastoletnia przerwa w wydawaniu płyt z pewnością nie ucieszyła fanów Kate Bush, była jednak artystce potrzebna do dopracowania wydawnictwa Aerial. „Kiedyś spędzałam w studiu po czternaście godzin” – przyznała. Po urodzeniu syna zmienił się jej tryb pracy, a wizyty w studiu znacznie się skróciły.

Rzecz w tym, że nie ma ich zbyt wiele. Panie albo wracają szybciej niż nasza Kate Bush, albo przepadają w muzycznym niebycie. Trzecią drogą jest ciągłe wydawanie coraz bardziej miernych i nikogo nie interesujących płyt. Czy nie tak było z Carole King? Święciła największe sukcesy w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych. Później było tylko gorzej. Nie dość, że przestała działać magia nazwisk kompozytorów King/Goffin, to nawet starania wytwórni promującej wielki powrót na muzyczne sceny King z towarzyszeniem m.in. Celine Dion i K.D. Lang spełzły na niczym. Album Love Makes the Word jest pompatycznym, nieudanym comebackiem, co prawda w świetle reflektorów, ale bez udziału publiczności.

Zupełnie innym przykładem jest Kanadyjka Joni Mitchell. Na dobrą sprawę ostatni ciekawy album wydała 11 lat temu – Turbulent Indigo. Do dziś wytrzymuje on porównania z mniej udaną Taming the Tiger (1998) i z orkiestrowymi aranżacjami jej najpopularniejszych kompozycji: Both Sides Now (2000) i Travelogue (2002). Jednak na korzyść wokalistki działa inne hobby, któremu poświęca czas od lat siedemdziesiątych, a jest nim malarstwo. Stylizowane na postimpresjonizm Van Gogha reprodukcje obrazów są nieodłączną częścią graficznej warstwy ostatnich płyt Joni Mitchell. Wyraźnie widać, że wśród sztalug i farb artystka odnalazła się tak samo dobrze, jak kiedyś w muzyce.

A inne śpiewające panie? Czy kiedykolwiek doczekamy się solowej płyty Elisabeth Fraser, nawet jeżeli miałaby być zwykłą składanką utworów innych muzyków, z którymi współpracowała? Czy po wydaniu wspaniałego albumu Out Of Season (2002) usłyszymy jeszcze kiedyś wokalistkę Portishead – Beth Gibbons? Kiedy kolejną porcję powolnych piosenek o miłości przygotuje Sade? Czy spodziewany od jakiegoś czasu powrót na muzyczne sceny Edyty Bartosiewicz pokaże rzeczywistą miarę jej talentu?

Rok 2005 udowodnił wyraźnie, że niespodzianki – także te najpiękniejsze – czasem się zdarzają. Obyśmy w niedalekiej przyszłości byli zaskakiwani coraz milej i częściej. Prognoza, przynajmniej jedna, jest optymistyczna. Wiele wskazuje na to, że rozbudzone płytą Aerial apetyty miłośników Kate Bush zostaną zaspokojone szybciej niż za kolejne dwanaście lat.



KATE BUSH (1958) - Angielska kompozytorka, wokalistka i producentka muzyczna. Rozpoczynała karierę w czasach, kiedy wytwórnie płytowe dawały młodym artystom czas na wydoroślenie. Po podpisaniu kontraktu płytowego zadebiutowała w 1978 roku płytą The Kick Inside, w tym samym roku wydała też następną – Lionheart. Do teraz ma na swoim koncie osiem albumów, łącznie z podwójnym Aerial wydanym w 2005 roku, po dwunastu latach przerwy. W swojej karierze koncertowała regularnie tylko w 1979 roku. Unika medialnego rozgłosu, nagrywa i pracuje we własnym studiu, ma opinię perfekcjonistki, a w świecie muzycznym – osoby wyjątkowej.
Dwunastoletnia przerwa w wydawaniu płyt z pewnością nie ucieszyła fanów Kate Bush, była jednak artystce potrzebna do dopracowania wydawnictwa Aerial. „Kiedyś spędzałam w studiu po czternaście godzin” – przyznała. Po urodzeniu syna zmienił się jej tryb pracy, a wizyty w studiu znacznie się skróciły.



"Powroty", Tekst: Sebastian Cichoń, Ilustracja: Piotr Piotrowski, 24.01.2006
źródło: Polskie Radio Online


(5 lutego, 2006)

The Red Shoes to przedostatnia płyta w dyskografii Kate Bush! Na taką wiadomość czekali przez długie lata ci wszyscy, którym bliska była twórczość angielskiej artystki. Tymczasem okazało się, że ważniejsza jest informacja inna – wydany w ubiegłym roku podwójny album Aerial to pozycja, która śmiało konkurować może z którąkolwiek z płyt wydanych wcześniej.

A przecież muzyka pop – do której ambitniejszej części zaliczano Kate Bush – zupełnie się zmieniła przez ostatnie dwanaście lat. I ci, którzy mieli graniczącą z pewnością nadzieję, że nowa płyta ujrzy światło dzienne, musieli zadawać sobie pytanie: jak zabrzmią w naszych czasach nowe kompozycje? Wiadomości o nagrywaniu kolejnych utworów docierały tylko do tych, którzy szukali głębiej niż na głównych stronach portali informacyjnych, a wieści były krzepiące – skoro do nowego albumu potrzebny był dźwięk violi da gamba (zarejestrowany w roku 2003), to szykuje się coś specjalnego... Wspaniałym zaskoczeniem jest fakt, że spokojne, klimatyczne i nastrojowe kompozycje Kate Bush brzmią Anno Domini 2005 wyśmienicie. Starsza o dwanaście lat twórczyni The Red Shoes zabiera nas w podróż w nieznane, ale nie musimy zapinać pasów bezpieczeństwa. Wręcz przeciwnie – należy zająć miejsce w wygodnym fotelu.

Do odbioru Aerial potrzeba spokoju i skupienia. W codziennym pośpiechu duch tej muzyki niezauważenie ulatuje. Jej lekkość i świeżość podkreślają dyskretne aranżacje orkiestrowe opracowane tuż przed śmiercią przez dyrygującego London Metropolitan Orchestra Michaela Kamena. Sterylnie brzmiące talerze perkusji, balladowy fortepian i jedyne w swoim rodzaju falowanie głosu dopełniają atmosferę wysmakowanego muzycznego słuchowiska na temat zmian słonecznego światła i śpiewu ptaków. Kate Bush wyraża treść utworów w nowy dla nas, słuchaczy, sposób. Weźmy za przykład utwór Bertie nagrany z wykorzystaniem przywołanej wyżej voli da gamba, hymn miłości do dziecka ubrany w formę pieśni trubadurów. Ale słychać w nim to samo uwielbienie dla życia, jakie wyrażone wprost – I Love Life! – dramatycznie rozbrzmiewa w nagraniu Pull Out The Pin na płycie The Dreaming z 1982 roku.

Bertiego znajdujemy nie tylko w nagraniu o tym samym tytule. Trudno nie uśmiechnąć się na widok fotografii uroczego malca w słomkowym kapeluszu. I chociaż właśnie przed oczami mamy jeden z powodów dwunastoletniego milczenia Kate Bush, nie sposób żywić do chłopca urazy. Co więcej – trudno przecenić jego wkład w brzmienie całości. A że był nie tylko „zwykłym” natchnieniem, przekonuje nas jego mama, która umieściła Bertiego wśród osób, dzięki którym powstała płyta. I tak obok muzyków i współtwórców brzmienia stoi wyraźnie, że mały Bertie był – Słońcem!

Spotykamy też na Aerial dobrych znajomych z poprzednich albumów. Trudno, by było inaczej w przypadku osoby, która nie zaprasza do studia przypadkowych muzyków sesyjnych, przedkładając nad nich stare, sprawdzone muzyczne przyjaźnie. I chociaż fortepianowo-basowe dialogi między Kate Bush a Eberhardem Weberem nie dorównują tym z czasów Hounds Of Love, to nic strasznego się nie dzieje. Pomyślmy tylko, co by było, gdyby trzeba było uczciwie przyznać: „Ta płyta jest lepsza niż Hounds Of Love”! Przecież jedną z cech charakterystycznych Kate Bush jest to, że nagrywa różne albumy, a każdy z nich jest dla szanującego się fana piosenkarki swego rodzaju muzycznym końcem świata. Także i tym razem artystka wyznaczyła nową granicę na mapie naszych upodobań.

Płyta na dziś: Kate Bush "Aerial", EMI, 2005, Autor: Sebastian Cichoń
źródło: Polskie Radio Online

(3 lutego, 2006)

Przypomnijmy, że statuetkę "najlepszej brytyjskiej artystki solowej" Kate Bush otrzymała po raz ostatni w 1987 roku...

(22 stycznia, 2006)

Autor: Michał Kirmuć
Tekst w całości ukazał się w 35 numerze "Teraz Rocka" ze stycznia 2006 
Źródło: Onet.Pl

(20 stycznia, 2006)