Polska Strona Kate Bush - www.katebush.pl

Wuthering Heights pojawiło się na półkach sklepowych w Wielkiej Brytanii 20 stycznia 1978 roku. Utwór promował debiutancki album The Kick Inside niespełna dwudziestoletniej wtedy wokalistki. Piosenka z impetem wdarła się na szczyt brytyjskiej listy przebojów, detronizując Take a Chance on Me Abby, i pozostała na nim przez kolejne cztery tygodnie.

Kate Bush napisała Wuthering Heights w trakcie prac nad pierwszą płytą, jednak fascynacja postacią Cathy zrodziła się znacznie wcześniej i to nie za sprawą książki, lecz jej telewizyjnej adaptacji, której końcowy fragment artystka obejrzała w dzieciństwie: „Zdążyłam zobaczyć tylko bohaterkę, która pojawiła się w tym oknie, cała pokaleczona szkłem. Ten obraz strasznie utkwił mi w pamięci.” Kilka lat później, podczas lektury, wokalistka odkryła, że świętuje urodziny tego samego dnia, co Emily Bronte, czyli 30 lipca. Ostatecznie niewinna fascynacja przeistoczyła się w nieprzezwyciężoną chęć napisania piosenki o Wichrowych Wzgórzach: „Największym wyzwaniem było streszczenie nastroju ksiązki w tak krótkim fragmencie poezji. Poza tym, kiedy byłam dzieckiem, zawsze mówiono do mnie Cathy, nie Kate, potrafiłam zatem znaleźć wyjątkową więź z tą postacią. Emocjonalne połączenie się z podmiotem lirycznym piosenki jest niezwykle ważne. Nie ma tutaj żadnej taryfy ulgowej - kiedy śpiewam tę piosenkę, jestem nią, jestem Cathy”.
Zaśpiewanie utworu charakterystycznym, wysoki głosem, choć powszechne w pierwszych latach kariery Kate, w Wuthering Heights było konkretnie uwarunkowane: „Główna bohaterka jest duchem, dlatego postanowiłam nadać jej zawodzącemu głosowi tak wysokie tony.”

Zanim rozpoczęto promocję, artystka musiała stoczyć kolejne batalie z szefostwem wytwórni płytowej, które na pierwszy singiel wytypowało utwór James and the Cold Gun: „Pamiętam doskonale, jak siedziałam w biurze wytwórni EMI z jakimiś ważnymi ludźmi. Byłam zdruzgotana ich wyborem. Jak można pominąć Wuthering Heights? Ale oni kategorycznie odmawiali, przekonywali, że nie rozumiem zasad rynku. Przez kilka minut każda ze stron forsowała te same argumenty, a ja wciąż grzecznie upierałam się przy swoim.
Nagle do pokoju wszedł jeden z dyrektorów Terry Walker, zostawił na biurku arkusz papierów, rozejrzał się po pokoju, spojrzał na mnie i powiedział: „O, cześć Kate, świetna płyta, Wuthering Heighs pewniakiem na 1. singla”. I wyszedł. Gdyby nie pojawił się tam właśnie w tym momencie, cóż, nie wiem co by się wydarzyło. Wszystko idealnie zgrało się w czasie, wyglądało wręcz jakbym zapłaciła facetowi, żeby to zrobił. Mnie oczywiście traktowali jak upartą dziewczynkę, ale jego opinii zaufali.”
Bob Mercer, jeden z menadżerów pracujących dla EMI, wspomina determinację Kate:
„Była niezadowolona z mojego wyboru. Powiedziałem, że jej robota to pisanie piosenek, a moja sprzedawanie ich, i że każde z nas powinno zająć się tym, co robi najlepiej. Czułem, że jeśli zasmakuje goryczy porażki w tak młodym wieku, nie będzie potrafiła się z tym uporać. W tamtych dniach byłem strasznie zabiegany i nie spodziewałem się po niej takiego zachowania. Zaczynała mnie denerwować i niech to szlag, rozpłakała się! Mój upór całkowicie stopniał, więc powiedziałem „Dobrze, ale jeśli to się nie uda, dostaniesz nauczkę, by nie wścibiać nosa w nie swoje sprawy”. Piosenka była hitem i muszę przyznać, że Kate nigdy nie wypomniała mi tego incydentu. Po tym wszystkim nabrałem większego respektu do jej instynktu.
Wszystko działo się w czasach, kiedy artyści nie mieli zbyt dużej kontroli nad swoimi kontraktami. Ona to zmieniła. EMI zawsze musiało jej słuchać.”

Wuthering Heights doczekało się dwóch teledysków, w których Kate prezentowała nietypowy układ taneczny: „Choreografia miała wyglądać interesująco i miała w pewnym sensie stworzyć osobowość Cathy”. Piosenka była również ostatnim muzycznym akcentem koncertów na trasie Tour of Life.
W następnych latach kariery wokalistka coraz odważniej eksperymentowała z dźwiękiem i ze swoim głosem, by ostatecznie wyzbyć się maniery wokalnej, tak charakterystycznej dla początków jej kariery. Jednak w 1986 roku powróciła na chwilę zarówno do „wysokich tonów”, jak i do Wuthering Heights i na potrzeby składanki The Whole Story, nagrała nową wersję swojego klasyka: „Chciałam odcisnąć na tym utworze dojrzalsze piętno. Wydawało mi się, że tę piosenkę śpiewa mała dziewczynka, w dodatku produkcja była bardzo w stylu lat 70. I choć na płycie były też inne piosenki, o których można powiedzieć to samo, to nie raziły one mnie tak bardzo jak ta.”

30 lat od wydania, Wuthering Heights nadal pozostaje najbardziej rozpoznawalnym przebojem Kate Bush. Wielu artystów, z mniejszym lub większym powodzeniem, próbowało dokonać muzycznej reinterpretacji tej fatalistycznej love story. Utwór Kate do swojego repertuaru dopisali m.in. amerykańska wokalistka Pat Benatar, brazylijska grupa metalowa Angra, The Ukulele Orchestra of Great Britain oraz The Puppini Sisters. W 2005 roku utwór został nominowany do specjalnej, rocznicowej nagrody Brit Awards, przyznawanej dla najlepszego brytyjskiego przeboju ostatnich 25 lat.

Piosenka i towarzyszące jej wideoklipy, były kluczowymi elementami w budowaniu wokół postaci artystki mitu baśniowej czarodziejki show biznesu. Bush wielokrotnie próbowała odciąć się od tego wizerunku: „Nie jestem wielbicielką twórczości Emily Bronte. Wiele osób uważa jednak inaczej. Wiąże się to z nieustannym postrzeganiem mojej osoby jako miłośniczki Bronte, Tolkiena, jako prerafaelickiej nimfy. Jest to dość błędne mniemanie.” Fenomen i olbrzymi sukces Wuthering Heights zaskoczył ją na początku kariery, zaskakiwał nadal po wielu latach. W 1989 roku, przy okazji promocji albumu The Sensual World, powiedziała: „Większość ludzi utożsamia mnie z nawiedzoną wokalistką, śpiewającą Wichrowe Wzgórza, co bardzo mnie dziwi, gdyż było to tak dawno. Ale taki właśnie obraz utkwił im w pamięci i dlatego naprawdę dziwię się teraz, że oni wciąż się mną interesują”.
Zawsze nieprzychylnie nastawiona do swojej wczesnej twórczości, nigdy nie próbowała dyskredytować wartości Wuthering Heights: „Byłoby niegrzecznym krytykowanie utworu, który tak wiele zrobił dla mojej kariery.”

Źródło: Evening News, 1978 / Daily Mail, 1978 / Record Mirror, 1978 / Q magazine, 1989 / Sunday Times, 1993 / Much Music, 1987 / VH1 interview, 1990 / Cuntdown interview, 1985
Wszystkie cytaty, wykorzystane w powyższym tekście, znajdują się w zasobach strony gaffaweb.com